Lista

Lew został królem puszczy i oczywiście zaczął od wprowadzania nowych porządków.

– Sporządziłem listę – ogłosił. – Zwierzęta, które na niej umieściłem, zostaną przeze mnie zjedzone. Jestem bowiem mięsożernym drapieżnikiem, a natura ma swoje prawa.

Na mieszkańców lasu padł blady strach.

– Żebyście jednak wiedzieli, że jestem władcą łaskawym – ciągnął dalej lew – każdemu przed pożarciem spełnię jego ostatnie życzenie.

– Żyrafa?

– Jjjjjj–jestem.

– Ostatnie życzenie?

– Chciałabym jeszcze ucałować moje dzieci.

– Proszę bardzo.

Cmok. Cmok.

Chrup, chrup. Mniam, mniam, mniam.

– Hipopotam?

– Czy mógłbym wypalić ostatniego papierosa?

– Jasne.

Puff, puff.

Kłap, kłap, kłap, mniam.

– Żaba?

– Czy możesz mnie wykreślić z tej listy?

– Nie ma sprawy. Zebra?

***

Bahnhofstrasse, Zürich. Moment zapalenia świątecznych świateł.

W ostatnim roku przed Świętami z pełnym zaangażowaniem zabraliśmy się z dziećmi za prezenty Gwiazdkowe. Na początku adwentu planowaliśmy i zbieraliśmy pomysły nad kartką papieru, a potem ruszyliśmy na zakupy. Moje dzieci mają 5 i 8 lat, więc wspólna wyprawa do sklepu nie jest wcale banalnym wyzwaniem.

Idziemy do Sihlcity.

– I tam mieszkał tak duży krab i on…

– A wiesz, że Sophie kiedyś myślała…

– Myślicie, że tacie podobałoby się…

– zjadał takimi dziwnymi szczękami i łapał…

– że jak się poliże…

– jakby mu kupić… Ej, słuchacie mnie?!

– takie malutkie rybki…

– to się robi odpornym...

– Ej, nie słuchacie mnie! Wiecie co, ja kiedyś napiszę taką książkę, w której jest mama, co próbuje słuchać jednocześnie dwojga dzieci i sama mówić i wychodzi takie coś: “Mamo, a Laura powiedziała, że złapała kraba, i kupimy mu kalendarz, co ma takie duże szczypce, a na Święta jedzie na narty”.

Śmialiśmy się. Dzieci nawet chciały, żebym jeszcze raz pokazała im, jak to jest, jak oboje mówią na raz, a ja próbuję im obojgu opowiadać. No tak, zabawne, ale też strasznie męczące.

Boże Narodzenie było coraz bliżej, a szał zakupowy trwał w najlepsze. Zostało nam jeszcze parę drobiazgów do kupienia, a jarmark świąteczny i Bahnhofstrasse pełne było ludzi o podobnych planach. Hałas, tłok, zapach grzanego wina i raclette, a do tego dwójka dzieci, które mówią bez przerwy i jednocześnie domagają się mojej uwagi.

– Słuchajcie, mam tego dosyć! – powiedziałam wreszcie. – Nie daję rady, jak mówicie jedno przez drugie! Musicie pytać mnie po kolei!

– Tak jak w przedszkolu?

– Co?

– W przedszkolu musimy podnieść rękę. Mam podnosić?

– Jak chcesz… Albo po prostu poczekać.

– W szkole też trzeba.

– Ja po prostu wam powiem, jak będę jeszcze słuchać drugiej osoby, dobrze?

***

Tyle trwała moja rozmowa z dziećmi. Raz. Od tej pory (a przecież już wiosna się zaczyna!) wystarczy “Moment, niech siostra skończy mówić”, żeby dziecko spokojnie czekało. Grzeczne “Czy mogę teraz ja?” znienacka się samo pojawiło. A czasem, kiedy rozmawiam z mężem, zauważam, że synek wysoko w górę wyciąga rękę – i mogę spokojnie dokończyć myśl, a potem spytać go, czego potrzebuje. Moje życie stało się dużo prostsze, spokojniejsze i bardziej normalne.

Nie wymagało to ode mnie żadnego wysiłku wychowawczego. Wystarczyło poprosić.

***

Nie bądź jak ja. Bądź jak żaba ze starego kawału.